Ks. Górski Tadeusz, mgr teol. Kapelan J.Ś. Kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż. s. Franciszka i Marianny z d. Modzelewska, ur. 2.01.1930 Wagi/par. Przytuły/, wyśw. 8.12.1956 Łomża przez bp. Cz. Falkowskiego; 1.01.1957-1.08.1958 wik. Zuzela; 1.08-1.09.1958 wik. Puchaly; 1.10.1958 studia z teol.past. w KUL w Lublinie; 24.09.1966 – 26.06.1973 prokurator Wyż. Sem. Duch.; 23.09.1967-26.06.1973 prof. Wyż. Sem. Duch.; 19.11.1970-19.08.1974 referent ds. ekumenizmu; 27.06.1973 prob. Śniadowo; 1973-1979 ojciec duch. Dek. Łomż.; 1973-1979 członek rady kapł.; 30.06.1979-20.08.2002 prob. Grajewo; 30.06.1979-15.01.1991 dziekan dek. Grajewo; 7.05.1980 dek. I rejon. Duszp. Służby zdrowia; 26.11.1984 kapłan J.Ś.; 1.12.1993 kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż.; 5.01.1996 członek komitetu organiz. peregrynacji Figury MB Fatimskiej w Diec. Łomż.; od 20.08.2002 emeryt zam. w Domu Wspólnoty Kapł. w Łomży; 16.07.2009 członek Komitetu Roku Kapł.
O. Hubert Fabian Lipiński urodził się 20 stycznia 1935 roku we wsi Obrytki (gmina Przytuły, powiat łomżyński) jako syn Stanisława i Marianny zd. Rogowska. Na chrzcie świętym otrzymał imię Fabian. Szkołę powszechną ukończył w Przytułach. W roku 1949 został przyjęty do Małego Seminarium w Niepokalanowie, gdzie ukończył klasę VIII i IX. Dnia 1 lipca 1951 roku szesnastoletni Fabian Lipiński zwrócił się z prośbą do ówczesnego Prowincjała O. Hadriana Leduchowskiego o przyjęcie do Zakonu. W liście napisał m. in. „Do wstąpienia do Zakonu OO. Franciszkanów skłaniają mnie następujące pobudki:
1. Czuję w sobie coś pociągającego mnie do stanu kapłańskiego już od szóstej klasy szkoły powszechnej.
2. Będąc w Seminarium w Niepokalanowie czułem się szczęśliwszym niż gdzie indziej, ponieważ powołanie to w sobie bardziej utrwaliłem.
3. Chcę całkowicie oddać się Bogu i Jemu tylko służyć i być Jego własnością.
Ufam, że pragnienie moje pochodzi od Boga i przy pomocy Jego łaski osiągnę cel, jaki jest mi przeznaczony w zamiarach Opatrzności, a teraz poddaję się zupełnie decyzji Najprzewielebniejszego Ojca Prowincjała, który jako zastępca Boga na ziemi wskaże mi drogę, jaką mam postępować”.
Dnia 30 sierpnia 1951 roku Fabian Lipiński, który w Zakonie otrzymał imię Hubert, rozpoczął nowicjat w Łagiewnikach koło Łodzi. Ukończył go złożeniem pierwszej profesji zakonnej w dniu 31 sierpnia 1952 r. Prosząc Prowincjała o dopuszczenie do złożenia pierwszych ślubów pisał: „Decyzję tę powziąłem zupełnie dobrowolnie, świadomy obowiązków życia zakonnego, szczególnie odnoszących się do zachowania ślubów, Reguły i Konstytucji zakonnych”. W latach 1952-1954 w Niepokalanowie kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej uwieńczoną zdaniem egzaminu maturalnego. W latach 1954-1960 odbył studia filozoficzno-teologiczne: filozofię studiował w Łagiewnikach koło Łodzi, teologię w Krakowie, a ostatni rok ponownie w Łagiewnikach koło Łodzi. Profesję wieczystą złożył 4 października 1956 r. w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 lutego 1960 r.
Po święceniach kapłańskich O. Hubert Fabian Lipiński został skierowany do klasztoru i sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej w Poznaniu, gdzie posługiwał duszpastersko przez rok. W lipcu 1961 roku został przeniesiony do Kołobrzegu, gdzie przez 4 lata posługiwał jako wikariusz parafii św. Marcina. W sierpniu 1965 roku został przeniesiony do Gdyni, gdzie przez trzy lata posługiwał duszpastersko w parafii św. Antoniego z Padwy. We wrześniu 1968 r. został przeniesiony do Lublina celem podjęcia studiów na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uwieńczył je w 1971 roku uzyskaniem tytułu magistra licencjusza teologii. W lipcu 1971 roku został przeniesiony do Niepokalanowa, gdzie przez 7 lat pełnił funkcję proboszcza tamtejszej parafii. Współpracując z gwardianem klasztoru brał czynny udział w przygotowaniu i przebiegu uroczystości związanych z beatyfikacją o. Maksymiliana Marii Kolbego, w uroczystościach pobeatyfikacyjnych, w uroczystościach franciszkańskich z okazji 750-lecia śmierci św. Franciszka, w uroczystościach 50-lecia klasztoru i 25-lecia parafii w Niepokalanowie. W tym samym okresie, od 1972 do 1978, był przewodniczącym Prowincjalnej Komisji ds. Apostolstwa. W trakcie swego pobytu w Niepokalanowie otrzymał roczny urlop naukowy podejmując studia na Międzynarodowym Instytucie Pastoralnym Lumen Vitae w Brukseli (1973-1974). W roku 1978 został przeniesiony do Gdańska, gdzie przez pięć lat posługiwał jako duszpasterz akademicki. W sierpniu 1983 r. został przeniesiony do Elbląga, gdzie przez trzy lata pełnił urząd gwardiana klasztoru, proboszcza parafii św. Pawła oraz dziekana dekanatu Elbląg II.
9 sierpnia 1983 r., podczas Kapituły prowincjalnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej, O. Hubert złożył wniosek następującej treści: „Biorąc pod uwagę wielkie wydarzenie kanonizacji O. Maksymiliana Marii Kolbego naszego współbrata i członka tej Prowincji przedkładam wniosek utworzenia nowej prowincji naszego zakonu w Polsce pod wezwaniem św. Maksymiliana Marii Kolbego. […] Ponieważ sprawa jest poważna i trudna nie przedkładam wniosku pod głosowanie, ale pod dyskusję (ewentualność utworzenia specjalnej grupy do rozpatrzenia tej sprawy). Wiążące decyzje niech podejmie Kapituła nadzwyczajna ewentualnie najbliższa Kapituła zwyczajna”. Owocem tego wniosku było powołanie do życia w 1986 roku Prowincji Św. Maksymiliana Marii Kolbego. Na pierwszej kapitule nowo powstałej prowincji w dniu 7 października 1986 r. O. Hubert został wybrany wikariuszem prowincji. Objął również urząd gwardiana klasztoru w Gdyni i proboszcza parafii św. Antoniego z Padwy.
Na Kapitule generalnej Zakonu w Asyżu w maju 1989 roku został wybrany Asystentem generalnym Konferencji Europy Wschodniej (CEO). Urząd ten pełnił przez dwie kadencje, czyli 12 lat, do roku 2001. Czas asystentury O. Huberta przypadł na okres upadku reżimu komunistycznego w krajach bloku socjalistycznego, co pozwoliło na rozkwit duchowy, duszpasterski i ewangelizacyjny jurysdykcji polskich, na odrodzenie życia zakonnego w Czechach i Słowacji, w Rumunii, Bułgarii, na Węgrzech i w byłych republikach Związku Radzieckiego: na Litwie, Ukrainie i Białorusi oraz na podjęcie dzieła ewangelizacji w Uzbekistanie, Kałmucji i w samej Rosji. O. Hubert, z wrodzonym sobie entuzjazmem, angażował wszystkie swoje siły w rozwój życia chrześcijańskiego i zakonnego na terenach powierzonych jego pieczy. Dzięki pomocy finansowej Kurii generalnej z Rzymu możliwe było wybudowanie nowych świątyń, klasztorów i domów formacyjnych oraz prowadzenie edukacji na wszystkich poziomach formacji w poszczególnych jurysdykcjach Konferencji. Szczegółową relację ze swojej posługi jako Asystenta generalnego CEO, przybliżając jednocześnie rzeczywistość odradzającego się Kościoła i Zakonu w Europie Środkowo-wschodniej, zawarł O. Hubert w książce pt. „Spotkania z braćmi w Europie Środkowej i Wschodniej w latach przełomu 1990-2000”. Pełniąc urząd Asystenta generalnego O. Hubert podjął studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie, które uwieńczył uzyskaniem tytułu doktora prawa kanonicznego w kwietniu 2000 r.
W roku 2001, po zakończeniu posługi Asystenta generalnego, powrócił do Gdańska, gdzie przez dwa lata pełnił funkcję wicedyrektora dzieła specjalnego Prowincji, jakim jest Dom Pojednania i Spotkań im. Św. Maksymiliana M. Kolbego. W roku 2003 został przeniesiony do klasztoru w Olsztynie, gdzie przez rok posługiwał duszpastersko w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego. VI Kapituła Prowincjalna Zwyczajna powierzyła mu obowiązek gwardiana klasztoru w Gnieźnie. Jako proboszcz, kustosz sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia oraz członek rady kapłańskiej przez 4 lata gorliwie służył Kościołowi Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Z dniem 1 lipca 2008 roku został przeniesiony do klasztoru w Poznaniu, gdzie do dnia swojej śmierci posługiwał w sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej.
Droga ziemskiego pielgrzymowania naszego Współbrata dobiegła końca dnia 16 grudnia 2009 roku. Odszedł od nas po nagrodę od Pana w 75. roku życia, w 58. roku życia zakonnego i 50. roku kapłaństwa.
Jego śmierć pogrążyła w bólu i żałobie Rodzeństwo, Rodzinę, Współbraci w kraju i zagranicą oraz tych, którzy Go znali, szanowali i czuli się z Nim związani.
Życiorys o. Huberta (o. Piotr Łotysz, Sekretarz Prowincji)
Ks. Mikucki Andrzej , doktor nauk teologicznych
kanonik honorowy Kapituły Katedry Łomżyńskiej, z dniem 15 grudnia 2020 roku mianowany Kapelanem Związku Szlachty Polskiej w Zambrowie.
s. Antoniego i Heleny z d. Grabowska, ur. 3.04.1975 Łomża /poch. z par. Przytuły/, wyśw. 28.05.2005 Łomża przez bp. S. Stefanka; wikariusz: 25.08.2005 Łapy Św. Krzyża; 1.09.2005 dek. koord. szkoły animatora w dek. Łapy; 25.08.2007-31.12.2008 wicedyr. Caritas Diec. Łomż.; od 6.11.2007 członek diec. rady duszp.; 6.11.2008-4.09.2014 członek diec. komisji stypendialnej; 2008-2009 studia podyplomowe w Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie – specjalizacja: zarządzanie organizacjami; od 5.02.2008 odpowiedzialny za opiekę nad Kaplicą pw. NMP Ostrobramskiej Matki Miłosierdzia znajdującej się w budynku Caritas, ul. Rybaki 1 w Łomży; od 1.01.2009 dyrektor Caritas Diec. Łomż.; od 1.01.2009 członek rady kapł. z nominacji; od 1.01.2009 członek komisji posynodalnej; od 1.01.2009 dyrektor Ośrodka Charytatywno-Opiekuńczego w Ptakach; od 1.01.2009 odpowiedzialny za duszp. chorych i niepełnosprawnych oraz za duszp. placówek opiekuńczo-wychowawczych; od 7.01.2009 członek komitetu organizacyjnego Roku św. Brunona; 19.02.2009 członek komisji egzam. Studium Prob.; od 12.06.2012 członek Prezydium Caritas Polska z wyboru; od 12.06.2012 członek Komisji ds. Wizerunku Caritas w Polsce z wyboru; od 12.06.2012 członek Komisji ds. Wychowania Dzieci i Młodzieży w ramach posługi Caritas w Polsce z wyboru; od14.06.2012 przewodniczący Zarządu Caritas Diec. Łomż.; 9.05.2013 doktor nauk teol. w zakresie his. Kościoła; autor i redaktor siedmiu pozycji naukowych; Złota Odznaka przyznana przez Polskie Stowarzyszenie Diabetyków – Zarząd Główny w Bydgoszczy; Złoty Medal Zasłużony dla Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków; Brązowy Krzyż Zasługi od Prezydenta RP; 2.04.2015 kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż. Postanowieniem z 12.06.2018 srebrny Krzyż Zasługi od prezydenta RP; od 2014 doradca komisji readaptacji przy sądzie w Białymstoku, Suwałkach i Łomży.
Ks. Dariusz Mogielnicki MSF
Misjonarz Świętej Rodziny
Ks. Dariusz Mogielnicki MSF urodził się w 1967. Został ochrzczony w kościele parafialnym w Przytułach.
Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnej miejscowości – Mroczkach, pracując w gospodarstwie swoich rodziców oraz uczęszczając przez 8 lat do Szkoły Podstawowej w Przytułach, a następnie przez 5 lat do Technikum Mechanicznego w Łomży.
Po zdaniu egzaminu maturalnego postanowił oddać się służbie Bogu w ramach Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny.
Swoje życie zakonne rozpoczął w sierpniu 1987 roku, wstępując do nowicjatu MSF w Bąblinie koło Poznania.
8 września 1988 roku ksiądz Dariusz złożył na ręce ówczesnego Prowincjała – księdza Joachima Rzeźniczka MSF – swoje pierwsze śluby zakonne i zaczął 6-letni okres nauki filozofii oraz teologii w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Świętej Rodziny w Kazimierzu Biskupim koło Konina.
Po 4 latach studiów w seminarium nasz rodak złożył swoje śluby wieczyste, a 7 maja 1994 roku, po otrzymaniu tytułu magistra teologii, otrzymał z rąk biskupa włocławskiego – Bronisława Dembowskiego – święcenia kapłańskie.
Po święceniach ksiądz Dariusz pracował jako wikariusz parafialny w Parafii Świętej Rodziny w Gliwicach, a następnie 3 lata na Ukrainie: w Czerwonoarmijsku (dzisiaj Pułyny) koło Żytomierza oraz w Katedrze św. Aleksandra w Kijowie.
W sierpniu 1999 roku ksiądz Dariusz Mogielnicki decyzją swoich przełożonych zakonnych został oddelegowany do pracy w Czechach. Pracował tam przez okres 15 lat, służąc czasem nawet w kilkunastu parafiach jednocześnie.
W tym czasie, dzięki jego inicjatywom, zostało wyremontowanych wiele kościołów i kapliczek oraz ochrzczonych ok. 20 dorosłych osób. W 2008 roku został mianowany Rektorem Domu Misyjnego i wspólnoty zakonnej w Holohlavach.
W sierpniu 2014 roku ksiadz Mogielnicki MSF został przeniesiony do pracy duszpasterskiej w Diecezji Wiedeń w Austrii w parafii Bruck an der Leitha i w całym regionie duszpasterskim Carnuntum.
1 sierpnia 2018 roku kardynał Christof Schönborn mianował go proboszczem 3 parafii położonych nad wielkim i pięknym Dunajem: Regelsbrunn, Wildungsmauer i Scharndorf.
Ks. Dariusz Mogielnicki zawsze pamięta w swoich modlitwach o rodzinnej parafii Przytuły i kiedy tylko to jest możliwe, stara się odwiedzać swoją ziemię rodzinną.
Jednocześnie prosi o modlitewne wsparcie w swojej misyjnej posłudze na obczyźnie.
Ks. Polkowski Jerzy
Kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż.
s. Bolesława i Julianny z d. Górska, ur. 25.01.1948 Supy /par. Przytuły/,wyśw.24.05.1975 Łomża przez bp. M. Sasinowskiego; 25.06.1975 wik. Kleczkowo; 10.12.1975 wi. Zuzela; 1.01.1986 rektor ośr. duszp. W Szulborze; 1.10.1987 administr. tymcz. Szulborze; 19.10.1987-1.07.2001 prob. Szulborze; 30.11.1988 duszp. Służby zdrowia dek. Czyżew; 8.12.1992 kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż.; od 1.07.2001 prob. Szczepankowo; od 30.11.2005 duszp. rolników w dek. Łomżyńskim św. Brunona.
Ks. Rogowski Jan Kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż.
s. Adama i Wiktorii z d. Grabowska, ur. 1.05.1943 Supy / par. Przytuły/, wyśw. 1.06.1968 Łomża przez bp. Cz. Falkowskiego; wikariusz; 28.06.1968 Poryte; 11.09.1969 Wiżajny; 26.06.1970 Rutki; 28.06.1973 Raczki; 28.12.1974 Miastkowo; 10.12.1975 Szczuczyn; 18.06.1977 Kobylin; 19.06.1980 Rajgród; 15.11.1980 Kadzidło; zleconą budowę kościoła w Wachu; 1.01.1984 rektor ośr. duszp. w Wachu; 1.10. 1987 administr. tymcz. Wach; 19.10.1987 prob. Wach; 9.12.1991-23.04.1996 członek rady kapł. 1.07.1992 prob. Grabowo; 8.12.1992 kanonik honor. Kapituły Katedr. Łomż.; 12.07.1999 prob. Krasnosielc; 12.07.1999-22.07.2004 dziekan dek. Krasnosielc; 22.07.2004-29.06.2013 prob. Lubotyń; 2.10.2004-29.06.2013 duszp. Rolników w dek. Ostrowskim Wnieb. NMP.; od 29.06.2013 emeryt zam. w Ostrołęce.
