O. Hubert Fabian Lipiński urodził się 20 stycznia 1935 roku we wsi Obrytki (gmina Przytuły, powiat łomżyński) jako syn Stanisława i Marianny zd. Rogowska. Na chrzcie świętym otrzymał imię Fabian. Szkołę powszechną ukończył w Przytułach. W roku 1949 został przyjęty do Małego Seminarium w Niepokalanowie, gdzie ukończył klasę VIII i IX. Dnia 1 lipca 1951 roku szesnastoletni Fabian Lipiński zwrócił się z prośbą do ówczesnego Prowincjała O. Hadriana Leduchowskiego o przyjęcie do Zakonu. W liście napisał m. in. „Do wstąpienia do Zakonu OO. Franciszkanów skłaniają mnie następujące pobudki:
1. Czuję w sobie coś pociągającego mnie do stanu kapłańskiego już od szóstej klasy szkoły powszechnej.
2. Będąc w Seminarium w Niepokalanowie czułem się szczęśliwszym niż gdzie indziej, ponieważ powołanie to w sobie bardziej utrwaliłem.
3. Chcę całkowicie oddać się Bogu i Jemu tylko służyć i być Jego własnością.
Ufam, że pragnienie moje pochodzi od Boga i przy pomocy Jego łaski osiągnę cel, jaki jest mi przeznaczony w zamiarach Opatrzności, a teraz poddaję się zupełnie decyzji Najprzewielebniejszego Ojca Prowincjała, który jako zastępca Boga na ziemi wskaże mi drogę, jaką mam postępować”.
Dnia 30 sierpnia 1951 roku Fabian Lipiński, który w Zakonie otrzymał imię Hubert, rozpoczął nowicjat w Łagiewnikach koło Łodzi. Ukończył go złożeniem pierwszej profesji zakonnej w dniu 31 sierpnia 1952 r. Prosząc Prowincjała o dopuszczenie do złożenia pierwszych ślubów pisał: „Decyzję tę powziąłem zupełnie dobrowolnie, świadomy obowiązków życia zakonnego, szczególnie odnoszących się do zachowania ślubów, Reguły i Konstytucji zakonnych”. W latach 1952-1954 w Niepokalanowie kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej uwieńczoną zdaniem egzaminu maturalnego. W latach 1954-1960 odbył studia filozoficzno-teologiczne: filozofię studiował w Łagiewnikach koło Łodzi, teologię w Krakowie, a ostatni rok ponownie w Łagiewnikach koło Łodzi. Profesję wieczystą złożył 4 października 1956 r. w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 lutego 1960 r.
Po święceniach kapłańskich O. Hubert Fabian Lipiński został skierowany do klasztoru i sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej w Poznaniu, gdzie posługiwał duszpastersko przez rok. W lipcu 1961 roku został przeniesiony do Kołobrzegu, gdzie przez 4 lata posługiwał jako wikariusz parafii św. Marcina. W sierpniu 1965 roku został przeniesiony do Gdyni, gdzie przez trzy lata posługiwał duszpastersko w parafii św. Antoniego z Padwy. We wrześniu 1968 r. został przeniesiony do Lublina celem podjęcia studiów na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uwieńczył je w 1971 roku uzyskaniem tytułu magistra licencjusza teologii. W lipcu 1971 roku został przeniesiony do Niepokalanowa, gdzie przez 7 lat pełnił funkcję proboszcza tamtejszej parafii. Współpracując z gwardianem klasztoru brał czynny udział w przygotowaniu i przebiegu uroczystości związanych z beatyfikacją o. Maksymiliana Marii Kolbego, w uroczystościach pobeatyfikacyjnych, w uroczystościach franciszkańskich z okazji 750-lecia śmierci św. Franciszka, w uroczystościach 50-lecia klasztoru i 25-lecia parafii w Niepokalanowie. W tym samym okresie, od 1972 do 1978, był przewodniczącym Prowincjalnej Komisji ds. Apostolstwa. W trakcie swego pobytu w Niepokalanowie otrzymał roczny urlop naukowy podejmując studia na Międzynarodowym Instytucie Pastoralnym Lumen Vitae w Brukseli (1973-1974). W roku 1978 został przeniesiony do Gdańska, gdzie przez pięć lat posługiwał jako duszpasterz akademicki. W sierpniu 1983 r. został przeniesiony do Elbląga, gdzie przez trzy lata pełnił urząd gwardiana klasztoru, proboszcza parafii św. Pawła oraz dziekana dekanatu Elbląg II.
9 sierpnia 1983 r., podczas Kapituły prowincjalnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej, O. Hubert złożył wniosek następującej treści: „Biorąc pod uwagę wielkie wydarzenie kanonizacji O. Maksymiliana Marii Kolbego naszego współbrata i członka tej Prowincji przedkładam wniosek utworzenia nowej prowincji naszego zakonu w Polsce pod wezwaniem św. Maksymiliana Marii Kolbego. […] Ponieważ sprawa jest poważna i trudna nie przedkładam wniosku pod głosowanie, ale pod dyskusję (ewentualność utworzenia specjalnej grupy do rozpatrzenia tej sprawy). Wiążące decyzje niech podejmie Kapituła nadzwyczajna ewentualnie najbliższa Kapituła zwyczajna”. Owocem tego wniosku było powołanie do życia w 1986 roku Prowincji Św. Maksymiliana Marii Kolbego. Na pierwszej kapitule nowo powstałej prowincji w dniu 7 października 1986 r. O. Hubert został wybrany wikariuszem prowincji. Objął również urząd gwardiana klasztoru w Gdyni i proboszcza parafii św. Antoniego z Padwy.
Na Kapitule generalnej Zakonu w Asyżu w maju 1989 roku został wybrany Asystentem generalnym Konferencji Europy Wschodniej (CEO). Urząd ten pełnił przez dwie kadencje, czyli 12 lat, do roku 2001. Czas asystentury O. Huberta przypadł na okres upadku reżimu komunistycznego w krajach bloku socjalistycznego, co pozwoliło na rozkwit duchowy, duszpasterski i ewangelizacyjny jurysdykcji polskich, na odrodzenie życia zakonnego w Czechach i Słowacji, w Rumunii, Bułgarii, na Węgrzech i w byłych republikach Związku Radzieckiego: na Litwie, Ukrainie i Białorusi oraz na podjęcie dzieła ewangelizacji w Uzbekistanie, Kałmucji i w samej Rosji. O. Hubert, z wrodzonym sobie entuzjazmem, angażował wszystkie swoje siły w rozwój życia chrześcijańskiego i zakonnego na terenach powierzonych jego pieczy. Dzięki pomocy finansowej Kurii generalnej z Rzymu możliwe było wybudowanie nowych świątyń, klasztorów i domów formacyjnych oraz prowadzenie edukacji na wszystkich poziomach formacji w poszczególnych jurysdykcjach Konferencji. Szczegółową relację ze swojej posługi jako Asystenta generalnego CEO, przybliżając jednocześnie rzeczywistość odradzającego się Kościoła i Zakonu w Europie Środkowo-wschodniej, zawarł O. Hubert w książce pt. „Spotkania z braćmi w Europie Środkowej i Wschodniej w latach przełomu 1990-2000”. Pełniąc urząd Asystenta generalnego O. Hubert podjął studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie, które uwieńczył uzyskaniem tytułu doktora prawa kanonicznego w kwietniu 2000 r.
W roku 2001, po zakończeniu posługi Asystenta generalnego, powrócił do Gdańska, gdzie przez dwa lata pełnił funkcję wicedyrektora dzieła specjalnego Prowincji, jakim jest Dom Pojednania i Spotkań im. Św. Maksymiliana M. Kolbego. W roku 2003 został przeniesiony do klasztoru w Olsztynie, gdzie przez rok posługiwał duszpastersko w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego. VI Kapituła Prowincjalna Zwyczajna powierzyła mu obowiązek gwardiana klasztoru w Gnieźnie. Jako proboszcz, kustosz sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia oraz członek rady kapłańskiej przez 4 lata gorliwie służył Kościołowi Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Z dniem 1 lipca 2008 roku został przeniesiony do klasztoru w Poznaniu, gdzie do dnia swojej śmierci posługiwał w sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej.
Droga ziemskiego pielgrzymowania naszego Współbrata dobiegła końca dnia 16 grudnia 2009 roku. Odszedł od nas po nagrodę od Pana w 75. roku życia, w 58. roku życia zakonnego i 50. roku kapłaństwa.
Jego śmierć pogrążyła w bólu i żałobie Rodzeństwo, Rodzinę, Współbraci w kraju i zagranicą oraz tych, którzy Go znali, szanowali i czuli się z Nim związani.
Życiorys o. Huberta (o. Piotr Łotysz, Sekretarz Prowincji)
